The Sick Man of Asia

Siempre masaya tayo at nakaisa din sa New Zealand na matagal na nating tormentors sa international basketball. Mas lalong lumakas ang paniniwala natin sa sistema ni Tim Cone na triangle offense. Maganda siempre ang magkaroon ng sistema ang ating team para matigil na yung kalat-kalat na laro natin na nakaka-frustrate panoorin at laging nagbibigay ng nakakadismayang resulta. Sa ilalim ng triangle offense maganda ang spacing ng ating mga players at na-encourage ang mga players natin na gumamit ng diskarte. Ang mahirap lang sa triangle offense kaya hindi ito ginagamit ng mga teams ay mahirap itong matutunan. Kung ang Chicago Bulls ay inabot ng tatlong taon para magamay ito, papaano pa kaya sa national team?  Sa triangle offense importante ang familiarity. Dapat na regular na nagsasanay ang koponan at matagal na magkakasama. Bobo ka na kung hindi mo pa rin maintindihan kung bakit hindi ito nababagay sa national team at walang national team na gagamitin itong sistema puera lang ang Pilip...

Mamaya na linisin ang basura natin, basketball muna tayo. Ilang beses ko ba sasabihin na ang basketball ay hindi para sa mga Pilipino? Sa sobrang pagpupumilit natin na maging dominante sa larangan ng basketball eh nagmumukhang mga asong ulol na dapat ipadala sa Ilocos para itali sa puno at paluin ng dos por dos ng mga Ilocano para may laman ang kanilang mga kumakalam na sikmura. Hindi ba pinagmamalaki natin na magaling ang mga Pilipino sa gulangan sa basketball? Tuwing balyahan ang paguusapan ay hindi mapipigilan ang mga kwento ng Crispa - Toyota rivalry. Mga siko na lumilipad at mga manlalaro na sinasahod. Mga player na naging baldado paglipas ng alikabok ng mga gulo at suntukan sa loob ng court. Kung papakinggan mo mga storya na yan iisipin mo talaga na matitibay ang mga Pinoy. Pero base sa reactions ng mga players at team officials ng Galis sa social media, hindi pala sila matitibay. Mga pikon lang talaga na hahanap ng dahilan para i-justify ang mga kalokohan nila. Balikan nat...

Ang basketball ay laro ng mga matatangkad. Height is might. Tanongin niyo kahit sinong coach. Si Tim Cone nga noon sabi niya sa media kung bakit niya kinuha si EJ Feihl para sa 1998 Centennial team - "You can't teach height." Banban si EJ Feihl. Mabagal kumilos, walang IQ, walang boxing out. Pero naniniwala siya na maituturo naman ang mga bagay na yun. Pero hindi mo matuturuan ang isang tao na tumangkad. Kahit itali mo yung titi niya sa poste, tapos hilahin mo, hindi pa rin tatangkad yan. Titigas lang ang titi niya kung may dumaang chicks. Kagaya ng nangyari noong inter-barangay. Nasa foul line yung kalaban namin na kilalang manyakol sa lugar namin. Sa likod ng goal, may sari-sari store. At habang nasa foul line siya may dumaang chicks na naka miniskirt at ohh lala ang ganda. Bumili siya sa tindahan ng kendi, at habang titira na yung manyakol sumigaw ako ng "Uy, tsiks! Tsiks!" Kaya gumaya mga tao sigawan din ng tsiks para madistract yung player na titira ng free...

Marcus Douthit and... is that JOB? Nabasa ko lang sa Twitter kanina galing sa isang basketball fantard - " Guys...lets pray for the success of Smart Gilas. " Anong pray? Anong point ng pagdarasal? Bakit magaaksaya ng panahon ang Diyos para tulungan ang isang basketball team na talunin ang kalaban nila na nagsumikap din para lumahok sa tournament na ito? Parang yung gagong kapitbahay namin dati na nagdadasal pa para hindi maging malagkit yung sinaing niyang kanin. Putanginang gago!  Nag apply ka ng trabaho sa isang malaking kumpanya at pinagdasal mo na ikaw ang mapili sa lahat ng aplikante. Sa tingin mo ba pag aaksayahan ng Diyos na ikaw ang piliin? Ano nagawa mo sa buhay mo at sa buhay ng ibang tao para ikaw ang pagpalain? Alam niyo ba ang istorya ni Job sa Bibliya? Si Job ayon sa bibliya ay God fearing na tao. Masunurin, mabait, mapagmahal, mapagbigay. Lahat ng iniutos ng Diyos, sinunod niya. Ano naging kapalit? Hinayaan ng Diyos na agawin ni Satanas ang ...

Napanood ko Gilas Pilipinas Puso clip. Pweh. Pinapakilala nila sarili nila. Kung saan sila lumaki, saan sila galing at kung para kanino sila lumalaban. Panoorin niyo. Designed yung video para magpatindig ng balahibo at magpaalsa ng damdamin. Mga engot talaga mga Pinoy pagdating sa basketball. Mahilig mag-romanticize ng basketball exploits na puro kabiguan lang ang dinudulot. Parang yung "We Believe" na slogan noong 2007. Nike nag tapon pa ng pera para sa mga posters at promo gigs para i-promote ang we believe basketball journey nila. Maganda pa naman yung grupo na nakuha nila para sa tournament na yun tapos hindi man lang umabot ng semis! Tinawag pa nilang group of hope, hopeless pa rin sa bandang huli! Laban para sa bayan! Sabi ni Chot Reyes sa isang interview na handa daw magpakamatay ang mga players niya dahil para sa bayan na daw. Ano? Magda-dive sila para sa bola? Magpapasahod sila? Haharangan nila mga rumaragasang higante? Para saan? Para sa bayan? Wala mapapala a...