The Sick Man of Asia

Napanood ko Gilas Pilipinas Puso clip. Pweh. Pinapakilala nila sarili nila. Kung saan sila lumaki, saan sila galing at kung para kanino sila lumalaban. Panoorin niyo. Designed yung video para magpatindig ng balahibo at magpaalsa ng damdamin. Mga engot talaga mga Pinoy pagdating sa basketball. Mahilig mag-romanticize ng basketball exploits na puro kabiguan lang ang dinudulot. Parang yung "We Believe" na slogan noong 2007. Nike nag tapon pa ng pera para sa mga posters at promo gigs para i-promote ang we believe basketball journey nila. Maganda pa naman yung grupo na nakuha nila para sa tournament na yun tapos hindi man lang umabot ng semis! Tinawag pa nilang group of hope, hopeless pa rin sa bandang huli! Laban para sa bayan! Sabi ni Chot Reyes sa isang interview na handa daw magpakamatay ang mga players niya dahil para sa bayan na daw. Ano? Magda-dive sila para sa bola? Magpapasahod sila? Haharangan nila mga rumaragasang higante? Para saan? Para sa bayan? Wala mapapala a

Dapat na kontrolin na ang mga kabaklaan na naglalabasan ngayon. Tumingin ka sa paligid mo puro kabaklaan ang makikita, puro kahayupan. Kahit demonyo hindi papayag sa gantong pamumuhay. Tinutukoy ko ay ang kabaklaan na nagkalat ngayon. Radyo, TV at diyaryo puro bakla. Hinuhulma na ang mga utak niyo na kasing lambot ng tae at ito ay hinuhugis sa korte ng isang malaking titi. Magingat tayo, ang foundation ng ating bansa ay unti-unting binabago. Unti-unting nababakla! Alipin Sa Sariling Bansa Tingnan niyo ang mga print ads at advertisements sa TV. Hindi niyo ba napapansin na puro na lang mga tisoy at tisay ang ginagamit nilang models? Bakit hindi sila kumuha ng kayumanggi na model? Dahil ayaw ng mga bakla sa kulay ng mga Pinoy. Ayaw nila ng mga kulay kalabaw. Mukha daw marumi at mukhang magnanakaw. Ang mga bakla ngayon kumokontrol sa advertising industry. Sila ang pumipili ng mga model para sa mga commercials at ads. Tinuturuan kayo na isipin na hindi mapagkakatiwalaan ang mga kayumang

Uso pa ba ang harana? Sabi nila ay patay na daw ang paghaharana. Sa kanta ng Parokya Ni Edgar nagtatanong si Chito Miranda kung uso pa ba ang harana? Malamang pagtawanan ka na ngayon kung magharana ka sa Maynila. Ang tataas ng mga bakod at ang lalayo ng binatana sa gate. Mapapaos ka na sa kakakanta at walang ilaw na magbubukas para sa iyo. Kung may ilaw man na bumukas, yun ay ang ilaw para makita kung sino ang putanginang sira ulo na nagiingay pa sa dis oras ng gabi! At pakakawalan ang mga doberman at papuputukan ka ng tatay niya. Bago nagkaroon ng internet ang mga Pinoy ay nanghaharana para makahanap ng puki. Wala pang beerhouse noon, wala pang porn sites, celphones para maghanap ng sex mates sa text at Facebook para mapagsalsalan mga pics ng mga kababaihan na hindi na nahihiyang magpakita ng kaluluwa nila. Yung mga mayayaman walang problema sa paghanap ng babae. Yung iba basta na lang aakyat ng ligaw, mismong magulang pa magtutulak sa mga anak nila na pakasalan na. Madaling mas

Cecil Mamiit. Pinoy na ulit siya. Kasi laos na. Isa pa itong mga putanginang mga Fil-Ams. Pag umuwi sa Pilipinas akala mo kung sino. Putangina pag magkwentuhan ang lalakas ng mga boses, para marinig ng mga nasa paligid nila ang kanilang mga American TWENG. I-announce na sila ay stateside at mas mataas. Kilala niyo ba si Cecil Mamiit? Tennis player siya at nirerepresent niya ngayon ang Pilipinas. Pero ngayon lang siya nagkaroon ng change of heart. Kasi noong kabataan niya nachambahan niya si Pete Sampras sa Lipton Cup sa US. Napick up ng Philippine media at pinagmalaki kaagad siya. Proud to be Pinoy! Itong putanginang PHILTA (Philippine Tennis Association) ay inimbitahan si Mamiit para i-representa ang Pilipinas sa papalapit na Davis Cup. Ang putanginang Mamiit naman biglang namresyo! Gusto niya sweldohan siya ng $160K a month. Wala naman pera ang PHILTA kaya kinalimutan na lang nila. Biglang kinarma si Mamiit at sunod-sunod ang kanyang pagkatalo. Hindi na umangat ang ranking niya k

Ang dami talagang bobong Pinoy hindi alam ang history ng bansa niya. May tinanong ako pagkatapos ko manood ng World War Z kung saan magtatago ang presidente ng Pilipinas at kanyang mga opisyales at ibang mayayaman sa bansa. Saan sila sa Pilipinas makakahanap ng ligtas na lugar na madaling protektahan sa zombie hordes. Binigyan ko na siya ng hint: napapalibutan ito ng bakod. Ang sagot ng bobo sa mall daw. Pweh, gago, bobo, putangina mo, ugok ka, inutil, tanga! Maraming lugar na pwedeng i-fortify sa zombie apocalypse. Nandyan ang mga executive villages na pinapaligiran ng mga matataas na bakod. Harangan mo lang ng mga sirang sasakyan ang entrance. May mga villages na may gate kaya isasara mo lang, safe na ang mga tao sa loob. Matataas talaga ang mga bakod diyan para hindi makapasok ang mga squatters na parang zombie na rin ang paguugali. Mga magnanakaw at mga rapist. Utak zombie pa. Zombie Apocalypse na lang ang natatanging solution para sa mabigyan ng lunas ang mga problema na humih

Sugarfree Ang Sugarfree ay OK na banda na may above average lyrics at excellent musicianship. May magagandang kanta sila, kaso hindi magaganda ang ALBUMS nila. Maraming kanta kasi na redundant na, paulit-ulit na tema ng walang kamatayang nabasted ako, bakit-mo-ako-iniwan, at saan-ba-ako-nagkamali-ano-ang-pagkukulang-ko type of songs. Pero maraming catchy hooks at memorable lines sa kanta. Ang Sugarfree ay binubuo ni Ebe Dancel sa lead vocals at guitara, Jal Taguibao sa bass, at Kaka Quisumbing sa drums (replacement ni Mitch Singson na umalis noong 2006). Lima albums nila pero irereview ko lang ang apat na album kasi yung isang album nila ay live album at tinatamad akong mag review ng live album. Isa pa, wala akong kopya ng album na yan. Paguusapan ko lang ang mga kanta nila at kung ano naging epekto nito sa buhay ko. May mga anecdotes din dito na sigurado akong kagigiliwan ninyo kaya basahin niyo na lang. Sa Wakas Ang hirap talagang pakinggan itong album na ito. Kalahati ok