The Sick Man of Asia

Uso pa ba ang harana? Sabi nila ay patay na daw ang paghaharana. Sa kanta ng Parokya Ni Edgar nagtatanong si Chito Miranda kung uso pa ba ang harana? Malamang pagtawanan ka na ngayon kung magharana ka sa Maynila. Ang tataas ng mga bakod at ang lalayo ng binatana sa gate. Mapapaos ka na sa kakakanta at walang ilaw na magbubukas para sa iyo. Kung may ilaw man na bumukas, yun ay ang ilaw para makita kung sino ang putanginang sira ulo na nagiingay pa sa dis oras ng gabi! At pakakawalan ang mga doberman at papuputukan ka ng tatay niya. Bago nagkaroon ng internet ang mga Pinoy ay nanghaharana para makahanap ng puki. Wala pang beerhouse noon, wala pang porn sites, celphones para maghanap ng sex mates sa text at Facebook para mapagsalsalan mga pics ng mga kababaihan na hindi na nahihiyang magpakita ng kaluluwa nila. Yung mga mayayaman walang problema sa paghanap ng babae. Yung iba basta na lang aakyat ng ligaw, mismong magulang pa magtutulak sa mga anak nila na pakasalan na. Madaling mas

Cecil Mamiit. Pinoy na ulit siya. Kasi laos na. Isa pa itong mga putanginang mga Fil-Ams. Pag umuwi sa Pilipinas akala mo kung sino. Putangina pag magkwentuhan ang lalakas ng mga boses, para marinig ng mga nasa paligid nila ang kanilang mga American TWENG. I-announce na sila ay stateside at mas mataas. Kilala niyo ba si Cecil Mamiit? Tennis player siya at nirerepresent niya ngayon ang Pilipinas. Pero ngayon lang siya nagkaroon ng change of heart. Kasi noong kabataan niya nachambahan niya si Pete Sampras sa Lipton Cup sa US. Napick up ng Philippine media at pinagmalaki kaagad siya. Proud to be Pinoy! Itong putanginang PHILTA (Philippine Tennis Association) ay inimbitahan si Mamiit para i-representa ang Pilipinas sa papalapit na Davis Cup. Ang putanginang Mamiit naman biglang namresyo! Gusto niya sweldohan siya ng $160K a month. Wala naman pera ang PHILTA kaya kinalimutan na lang nila. Biglang kinarma si Mamiit at sunod-sunod ang kanyang pagkatalo. Hindi na umangat ang ranking niya k

Ang dami talagang bobong Pinoy hindi alam ang history ng bansa niya. May tinanong ako pagkatapos ko manood ng World War Z kung saan magtatago ang presidente ng Pilipinas at kanyang mga opisyales at ibang mayayaman sa bansa. Saan sila sa Pilipinas makakahanap ng ligtas na lugar na madaling protektahan sa zombie hordes. Binigyan ko na siya ng hint: napapalibutan ito ng bakod. Ang sagot ng bobo sa mall daw. Pweh, gago, bobo, putangina mo, ugok ka, inutil, tanga! Maraming lugar na pwedeng i-fortify sa zombie apocalypse. Nandyan ang mga executive villages na pinapaligiran ng mga matataas na bakod. Harangan mo lang ng mga sirang sasakyan ang entrance. May mga villages na may gate kaya isasara mo lang, safe na ang mga tao sa loob. Matataas talaga ang mga bakod diyan para hindi makapasok ang mga squatters na parang zombie na rin ang paguugali. Mga magnanakaw at mga rapist. Utak zombie pa. Zombie Apocalypse na lang ang natatanging solution para sa mabigyan ng lunas ang mga problema na humih

Sugarfree Ang Sugarfree ay OK na banda na may above average lyrics at excellent musicianship. May magagandang kanta sila, kaso hindi magaganda ang ALBUMS nila. Maraming kanta kasi na redundant na, paulit-ulit na tema ng walang kamatayang nabasted ako, bakit-mo-ako-iniwan, at saan-ba-ako-nagkamali-ano-ang-pagkukulang-ko type of songs. Pero maraming catchy hooks at memorable lines sa kanta. Ang Sugarfree ay binubuo ni Ebe Dancel sa lead vocals at guitara, Jal Taguibao sa bass, at Kaka Quisumbing sa drums (replacement ni Mitch Singson na umalis noong 2006). Lima albums nila pero irereview ko lang ang apat na album kasi yung isang album nila ay live album at tinatamad akong mag review ng live album. Isa pa, wala akong kopya ng album na yan. Paguusapan ko lang ang mga kanta nila at kung ano naging epekto nito sa buhay ko. May mga anecdotes din dito na sigurado akong kagigiliwan ninyo kaya basahin niyo na lang. Sa Wakas Ang hirap talagang pakinggan itong album na ito. Kalahati ok

Immune sa tipus. Sikat na naman ang Pilipinas. Nasa bagong libro naman ngayon ni Dan Brown ang kagandahan ng Manila, na tinawag niyang The Gates of Hell. Hindi ko alam kung nakapunta na nga ba siya sa Pilipinas, pero kahit hindi pa siya nakapunta sa bansa natin marami nang images sa television kung ano ang tunay na kalagayan ng Pilipinas. Nakita niya naman ang pinsala ng Ondoy, at mga dumaang malalakas na ulan na nag dulot ng delubyo. Nabalitaan niya siguro ang mga corrupt na politicians, at mga political dynasties na habang buhay nang maghahari sa buhay ng mga Pilipino. Naaawa siguro siya sa mga skwater na nakatira sa barong-barong at kulang ang kinakain, maraming mga anak na hindi nakakapag-aral, at mga nagiging magbobote, rugby boys at pokpok. Parang understatement lang dahil para sa ating mga Pinoy na naninirahan diyan, mashado pang mabait si Dan Brown na tawaging the Gates of Hell ang Manila. Dahil kung nanirahan talaga siya dito, masasabi niyang living hell ang pamumuhay sa M